De fabel van de cinema
In De fabel van de cinema geeft Jacques Rancière virtuoos en scherpzinnig zijn visie op de moderne cinema. Met speels gemak analyseert hij het spanningsveld van Eisensteins politieke filmtaal en Murnaus toneelverfilming. De documentaires van Chris Marker blijken ficties van de herinnering te zijn en in het werk van Deleuze ontleedt Rancière feilloos de discrepantie tussen het denken over cinema en de daarbij aangehaalde voorbeelden. De geschiedenis van de cinema ontrolt zich als een spel van tegenstellingen, waarbij Schillers gedachtegoed steeds op de achtergrond aanwezig is. De waarde van de cinema ligt in het contrast tussen vorm en inhoud, tussen film en andere vormen van kunst, tussen het beeld en de wereld waaruit dat beeld voortkomt.
Oorspronkelijke uitgave:
La Fable cinématographique (Seuil, 2001)
Vertaald door Aukje van Rooden en Walter van der Star
‘Zoals alle goede boeken van filosofen over film weet Rancière met dit werk de lezer aan te zetten om films opnieuw te overdenken en de beelden in een nieuw licht te zien’
— Tom Conley, Harvard University
_w135_h300.png)
